Z doświadczenia Kancelarii wynika, że osoby, które złożyły wniosek o ogłoszenie upadłości w Niemczech i w stosunku, do których zostało przeprowadzone niemieckie postępowanie upadłościowe połączone z całkowitym zwolnieniem z długów nadal mogą mieć problemy ze swoimi wierzycielami w Polsce, a mianowicie wierzyciele pomimo zakończenia postępowania upadłościowego w Niemczech dochodzą swoich wierzytelności przed polskimi sądami, a następnie egzekwują je przez komorników. Dotyczy to przede wszystkim wierzycieli, którymi są banki lub instytucje kredytowe. Problem pojawia się również, gdy wszystkie wierzytelności powstały w Polsce. Ogłoszenie upadłości w Niemczech może zostać potraktowane wówczas, jako tzw. turystyka upadłościowa.

W niniejszym artykule poruszę kwestię uznawania w Polsce skutków niemieckich postępowań upadłościowych zakończonych do 26 czerwca 2017 r.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w stosunku do takich postępowań bezpośrednio stosuje się rozporządzenie Rady (WE) Nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego. Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 zd. 1 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1346/2000 wszczęcie postępowania upadłościowego przez sąd Państwa Członkowskiego właściwy zgodnie z art. 3 podlega uznaniu we wszystkich pozostałych Państwach Członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie stanie się skuteczne w Państwie wszczęcia postępowania. Z kolei w myśl art. 17 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1346/2000 wszczęcie postępowania określonego w art. 3 ust. 1 wywołuje w każdym innym Państwie Członkowskim, bez potrzeby dopełniania jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa Państwa wszczęcia postępowania, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej oraz dopóki w tym innym Państwie członkowskim nie zostanie wszczęte postępowanie określone art. 3 ust. 2. Natomiast w myśl art. 25 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1346/2000 orzeczenia dotyczące prowadzenia i ukończenia upadłościowego wydane przez sąd, którego orzeczenie o wszczęciu postępowania podlega uznaniu na podstawie art. 16, jak również zatwierdzony przez taki sąd układ również podlegają uznaniu bez dalszych formalności.

Do Kancelarii trafia wiele spraw dotyczących problematyki rozwiązywania umów z kontrahentami z Niemiec. Bardzo często są to skomplikowane sprawy. Zwykle w umowach terminowych przewiduje się automatyczne przedłużenie umowy na kolejny okres lub na wypadek przedterminowego rozwiązania umowy zastrzega się konieczność zapłaty wysokiej kary umownej.

W ostatnim czasie Kancelaria odniosła dwa warte odnotowania sukcesy. W pierwszym przypadku doprowadziliśmy do zawarcia ugody na mocy której polubownie rozwiązano umowę o współpracy handlowej. Nasz klient działający w branży elektronicznej uniknął obowiązku zapłaty kary umownej w wysokości 700.000 złotych za zerwanie umowy. Zawarcie ugody było poprzedzone trudnymi negocjacjami. Obie strony były reprezentowane przez doświadczonych pełnomocników. Ostatecznie o zawarciu ugody zdecydowała argumentacja przedstawiona przez naszą Kancelarię.

Drugą sprawę udało nam się pozytywnie zakończyć w tym tygodniu. Jeden z naszych klientów działający w branży odzieżowej zawarł terminową umowę o współpracy handlowej z firmą niemiecką. Stan faktyczny sprawy był skomplikowany. Sprawa wymagała szczegółowej analizy etapu poprzedzającego zawarcie umowy oraz jej poszczególnych warunków, a także samego przebiegu współpracy. Na potrzeby niniejszego artykułu ograniczymy się jedynie do przedstawienia problemów, które zadecydowały o wyborze ostatecznej rekomendacji dla klienta.